2017 Εικαστική έκθεση “Find Refuge In Art”, η οποία διοργανώθηκε από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο.

“Από τη γέννηση ως τον θάνατο αναζητούμε απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης και πασχίζουμε να λύσουμε τις απορίες μας μέσα από διάφορα είδη έκφρασης, όπως το γράψιμο, η ζωγραφική και η γλυπτική. Η αναζήτηση αυτή δοκιμάζει τα όρια της τέχνης και της ανθρώπινης αντίληψης, αναδεικνύοντας την αδυναμία αμφότερων να δώσουν οριστικές απαντήσεις στα ερωτήματα της ζωής και ταυτόχρονα, τη δύναμή που μας δίνουν να παλεύουμε με αυτές τις απορίες.
Εδώ έρχεται η προσπάθεια μου με λίγα χρώματα πάνω στον καμβά, δείχνοντας τη προσωπική μου αντιμετώπιση, κάποια σχήματα που ίσως απεμπλέκουν τις δυνάμεις της δημιουργίας. Μέσω της διαδικασίας του live painting προσδοκώ οι θεατές να μετέχουν στην αισθητική πράξη με την παρουσία τους και την ερμηνεία τους, που συνεισφέρει στην υλοποίηση του έργου. Ο θεατής γίνεται έτσι δημιουργός, ερμηνεύοντας τα σχήματα, τα χρώματα και τα νοήματα που θα παραχθούν με ένα δικό του τρόπο, δίνοντας τις δικές του απαντήσεις πάνω στα θέματα του Είναι.
Το έργο αποτελείται από 6 ισάριθμους καμβάδες με διαστάσεις 1x 1 μέτρα που θα ζωγραφίζονται ταυτόχρονα.
Το έργο ονομάζεται Αναζήτηση και το θέμα του είναι οι σκέψεις των ανθρώπων πάνω στο Είναι”.
Σχετικοί σύνδεσμοι:
http://joaokokovlis.blogspot.gr/2017/12/1622017-find-refuge-art.html?m=1
https://www.eap.gr/el/anakoinvseis-ekdilwseis/anakoinwseis/pros-to-koino
2016 Eπιτόπια ζωγραφική με παρουσία κοινού
πεζόδρομος (Γρ. Πατριάρχου ) σταθμός μέτρο Πανεπιστημίου
Πρόκειται για ένα έργο ζωγραφικής με ακρυλικά χρώματα, σε 8 ισάριθμα κομμάτια καμβά (1.50 μετρά x 1.50 μετρά, έκαστο), συνολικών διαστάσεων 12 x 1.50 μετρά.
Η “Κίνηση” είναι ένα έργο που τροφοδοτείται από το κοινό και αφιερώνεται στους πρόσφυγες σε όλο το κόσμο.
Επιχειρώ να προσεγγίσω τη κίνηση των συνανθρώπων μας οι οποίοι άφησαν μια ολόκληρη ζωή πίσω τους, το κόκκινο ,τη μετεγκατάσταση των ανθρώπων από τη χαρά προς μια στεγή λύπης, την αναδόμηση από τις ροές της εξουσίας στα στενά και τις συνοικίες των φτωχών, τις καμπάνες των πόλεμων.
Σε κάθε σύνορο ας κρεμάσουμε μια αφίσα λευκή, σε κάθε παλάτι μια εικόνα παιδιού που το έχει καταπιεί η θαλασσίλα, μαύρη ας είναι η μέρα που θα τη βάψουμε πράσινη – η ελπίδα, πολλές σκάλες, ορθογώνιες καταστάσεις – που ισοπεδώνουν αισθητά και νοητά το κάθε εμπόδιο στο δρόμο της ειρήνης, που φέρνουν το παιδί κοντά στη μάνα.
